Een stemhok is een pashokje waar men gelijkheid past,
even aantrekt snel over de overall of over het kostuum van de bankier.

Jawel, meneer, ‘t flatteert u zeer, zo’n egaal pak van draad voor draad geweven
democratie. Al schiet de rijkaard hier nog wel
meerdere lagen aan over elkaar zoals een ordinaire winkeldief.

Nee, juffrake, gij nog niet in 1893 hier. Uit stemgordijnen knipt men pas
iets als een vrouwensnit
nadat het halve mandom eerst twee keer bij het schieten
de waanzin alle goudvissen liet winnen
in talloze bokalen vol soldatenbloed.

En als er nog eens driekwart eeuw daarna, in 21ste-eeuwse stemlokalen
TL-licht flikkert, voelt menig Borgerhoutenaar instinctief
dat daarin eigenlijk nog altijd flakkert
Den Bougie, het schijnsel van het lef der arbeiders

die hun leven lieten voor medezeggenschap, het refuseren
van het kneedbaar kaarsvet zijn op feesttafels der bourgeoisie.

Als ik ontiegelijk vroeg op weg naar ’t werk
langs villa’s loop, nog steeds in diepe, warme slaap
en Calimerokou raast door mijn keizerrijk een brooddoos klein

steekt nu eens Jos, dan weer Gust, Cor, Filip of Benedikt
met lucifers die ik niet zie,
een eeuwenoude moed in mij aan, hun dapperheid van toen.
Waar een wil is,
is een wiek.