Leg een knikker neer in precies het midden van de stad
als je vreest voor de verdwijning van het centrum,
van het raakvlak tussen alle uitersten in.

Zo’n balletje van glas gemaakt voor
het titsen, voor de frictie, het contact
waarin keer op keer een andere kleurkronkel zit vervat.

Laat een knikker achter heel centraal, op het marktplein
telkens als je van de ene uithoek van de Metropool
naar de andere stapt, als een tol
voor het zichtbaar maken van noch-oost-noch-west, maar van
het tussen-alles-in: de sluis, het sas, het binnensteedse Zwitserland,
de touwbrug van fijn geslepen grafietgrijs,
het middenveld met als stip een heel traag doorkomende
witte tulp, geen ploegvorming, geen tosser.

Ik dacht dat ik zonet van ver iets zag dat door zijn schittering
de kraaien verdreef van het extremisme

alsof daar reeds een knikkerberg lag, glimmend
als een hoop ogen gericht zonder verpinken
op één mensheid, die geen kind, geen kleine knikkeraar van acht of tien
ooit als een massa van altijd dezelfde winnaars en vaste verliezers zag.

Een knikker is de ideale fooi, het perfecte drinkgeld voor een stad
dorstig naar nieuw bindmiddel, een slok, een sloot, een godgans Scheldedok

tegen de middenkrimp.